Za pierwszym razem (materiał wideo)

(DZIERŻKOWA/GMINA PRZEWORNO) Przeżyła dwie wojny. Niewiele brakowało, aby została rozstrzelana. Mimo to, zachowała pogodę ducha. Jej receptą na długowieczność jest ciężka praca.

Podczas imprezy urodzinowej zawsze odśpiewuje się życzenia stu lat życia. Jednak dożyć tak sędziwego wieku udaje się tylko nielicznym. Do takich osób należy pani Honorata Karwala z Dzierżkowej, która, w poniedziałek, 11 lipca obchodziła swoje 100. urodziny. Z tej okazji odwiedziła ją delegacja gminy Przeworno w składzie: wójt Aleksander Bek, Maria Filitowska i Krystyna Pochwała. Druga delegacja przyjechała z regionalnego oddziału Kasy Rolniczych Ubezpieczeń Społecznych.

Szef gminy złożył szacownej jubilatce życzenia w imieniu premiera RP, swoim oraz wszystkich pracowników gminy.  Oprócz kwiatów, solenizantka otrzymała w prezencie komplet pościeli z wełny. Po części oficjalnej wszyscy zasiedli do stołu. Mimo sędziwego wieku, pani Honorata jednym mocnym dmuchnięciem zgasiła świeczki na torcie. Mówi, że już słabo widzi i słyszy, ale czuje się dobrze.

Trudne młodzieńcze lata

Historię pani Honoraty opowiedziała nam jej wnuczka. Nasza bohaterka wychowała się w niewielkiej miejscowości pod Częstochową. Pochodzi z wieloletniej rodziny. Miała 13 rodzeństwa. Już jako siedmioletnia dziewczynka opiekowała się małymi dziećmi. Przed II wojną światową wyjechała do Niemiec na roboty. W czasie wojny była dwukrotnie przesiedlana. - Podczas pierwszego przesiedlenia niewiele brakowała, aby została rozstrzelana - opowiada wnuczka. W 1945 roku przeniosła się na zachód, ostatecznie osiedliła się w Dzierzkowej. Tu wspólnie z mężem (zmarł w 1983) utrzymywała się z gospodarstwa rolnego. - Wstawała o 4. rano, aby nakarmić krowy i pozostały inwentarz - informuje nas wnuczka jubilatki. Całe jej życie naznaczone było ciężką pracą. - Najchętniej dalej by pracowała na gospodarstwie - mówi z uśmiechem córka.

Nasza bohaterka nie lubi tłustego jedzenia. Najbardziej smakuje jej żurek oraz kapusta z grochem.

Warto brać przykład z pani Honoraty. Popisała się obywatelską postawą i, gdy był obowiązek wymiany dowodów (trzy lata temu), przyszła do urzędu gminy, aby złożyć wniosek. I to się ceni.