„Nikomu nie dam satysfakcji swoim oportunizmem”

Kilka tygodni temu RM Strzelina przyjęła uchwałę o nadaniu tytułu: „Honorowy Obywatel Miasta Strzelina” Marianowi Pindlowi. W 757 nr „Słowa Regionu” zdaliśmy relację z VII strzelińskiej sesji, na której miejsce miało nietypowe wydarzenie, kiedy to część radnych wyszła z sali na czas omawiania powyższej uchwały. W rozmowie z Marianem Pindlem przybliżamy jego sylwetkę.

Co może Pan powiedzieć o swoim życiu?
Mam 86 lat. Urodziłem się w Pułtusku. Do Strzelina wraz z rodziną dotarłem w maju 1946 r. W czasie okupacji niemieckiej już od 12 roku życia byłem zapędzany do ciężkiej pracy. Najpierw byłem pastuchem u bauera, później 2 lata pracowałem w ogrodnictwie. Po przyjeździe do Strzelina rozpocząłem naukę w gimnazjum. W międzyczasie byłem gońcem w Strzelińskiej Fabryce Mebli, pomocnikiem palacza w szpitalu, nauczycielem niewykwalifikowanym, a później urzędnikiem w UMiG. Należałem do wielu organizacji młodzieżowych i społecznych. Byłem ministrantem, członkiem koła Sodalicji Mariańskiej, OMTUR, ZMP i PZPR.
Tak się w moim życiu ułożyło, że najwięcej czasu zabrała mi praca na rzecz miasta. Wydaje mi się, że trochę dla tego miasta zrobiłem. Jestem spokojny o to, że po śmierci ziemia strzelińska przyjmie mnie do siebie. Najpiękniejsze lata mojej młodości przypadły na okres Polski Ludowej. Byłem jej wierny i nie mam zamiaru się tego wypierać. Nigdy nie byłem przez ówczesną władzę prześladowany. Nie miałem nic wspólnego z żadną strukturą milicyjną, ale nie byłem też bojownikiem o wolność i demokrację. Gdy nastała Solidarność, potrafiłem skutecznie z nią współpracować.
Całe swoje życie uczciwie i rzetelnie pracowałem. Brałem za to pieniądze, biedne, jak ówczesna Polska Ludowa, którą niektórzy dzisiaj próbują szkalować.

Jest Pan legendą strzelińskiego harcerstwa. Jak wyglądała ta przygoda?
To przesada, gdyż strzelińskie harcerstwo obchodzi teraz 69-lecie, a na mój okres przypada z tego 15-20 lat. Reszta to wspaniały dorobek moich następców. Harcerstwo jest pasją mojego życia. Tak mi się życie ułożyło, że w zdobyłem wszystkie możliwe stopnie i funkcje, poczynając od zucha 3 gwiazdki (do 1939r.), harcerza od stopnia młodzika po harcmistrza Polski Ludowej. Następnie byłem zastępowym, drużynowego, komendantem hufca (1956-1965) i na członku komendy hufca skończywszy. Dziś jestem seniorem ZHP.

Jak przyjął Pan wiadomość o chęci wyróżnienia Pana tytułem „Honorowego Obywatela Miasta Strzelina”? Zna Pan przebieg obrad RM?
O całej sprawie dowiedziałem się dzień po obradach, na pierwszej zbiórce polowej grupy seniorów ZHP. Informację przekazała nam p. Violetta Misa-Pachut, „sprawczyni całego zamieszania”. Otrzymałem pierwsze gratulacje od bliskich. To była miła niespodzianka. Niestety następnego dnia w „Słowie” przeczytałem o zdarzeniu i warunkach, w jakich przebiegała sesja. Zrobiło mi się smutno. Zrozumiałem, że znalazłem się w kłopotliwej i niezręcznej sytuacji.
Nie do mnie należy ocena zachowania poszczególnych radnych. Mogą to zrobić wyborcy – to ich przedstawiciele. Początkowo miałem zamiar napisać oświadczenie, że w zaistniałej sytuacji nie przyjmuję wyróżnienia i zamykam sprawę. Ale przemyślałem to i zmieniłem zdanie. Nie chcę, by tym razem przyjaciele, wnioskodawcy i zwolennicy znaleźli się w kłopotliwej sytuacji. I nikomu nie dam satysfakcji swoim oportunizmem.
Przyznam, że wielokrotnie podchodzono do mnie z podobnymi propozycjami i zawsze wyrażałem sprzeciw. Zdawałem sobie sprawę z tego, że mając za sobą tyle lat pracy w służbie miasta nie wszystkim mogłem dogodzić, że jestem osobą kontrowersyjną. Nie chciałem, aby byle spryciarz strzępił sobie na mnie język. To dzisiaj takie modne.
Ja nie znam dokonań tych panów (radnych, którzy wyszli z sali obrad – przyp. red.), ale widocznie zasłużyli na pełnienie tak zaszczytnej funkcji w naszym mieście i gminie. Jest mi o tyle przykro, że wśród nich jest dwóch panów, których dobrze znam. Często rozmawialiśmy ze sobą w pełnym uznaniu. Ciekaw jestem, jak teraz spojrzą mi w oczy. Pragnę jednak serdecznie podziękować wnioskodawcom, radnym, którzy życzliwie głosowali oraz Pani Burmistrz, która już na pewno wie, czym jest stanowisko gospodarza miasta, a ja je piastowałem ponad 30 lat.

Dziękuję za rozmowę
Eliza Engel