Siedziałem z łowcą skór

Maciej Majchrzyk odbywał karę za niepłacenie alimentów w strzelińskim więzieniu. Mężczyzna skarży się na fatalne warunki w celach. – Siedziałem w celi razem z zabójcami. Prąd wyłączano nam po godzinie dwudziestej. W bloku 1D istniała cela tortur – opowiada były skazaniec.

30-letni Maciej Majchrzyk pochodzi z Piersna pod Trzebnicą. W latach 2022-2023 odsiadywał wyrok w systemie półotwartym. Opowiada, że w celach jest więcej osób niż przewidują to normy europejskie.

– Dzień zaczyna się od apelu, który rozpoczyna się o szóstej rano. Drugi apel był o godzinie 18. Po godzinie dwudziestej oddziałowy wyłączał prąd, chociaż skazani płacili za niego. Taki mają tam regulamin – opowiada pan Maciej.

Pierwszeństwo w telefonowaniu mieli więźniowie grypsujący. Czas rozmów był ograniczony i wynosił teoretycznie 7 minut.

– W Danii skazani mają nieograniczony dostęp do telefonu. Wiem, bo siedziałem z Polakiem, który odbywał karę w duńskim zakładzie karnym. Opowiadał, że warunki panujące w Strzelinie są takie same jak w najcięższych skandynawskich więzieniach – mówi były skazaniec.

Pan Maciej opowiada, że ceny w kantynie, gdzie więźniowie robią dodatkowe zakupy są kosmiczne. Firma budowlana zatrudniająca penitencjariuszy płaci grosze za pracę. Budynek oddziału P1 mieli zbudować sami osadzeni.

– Prace budowlane wykonują nieodpłatnie więźniowie. Pracowałem po 10 godzin dziennie, a w papierach miałem jedną ósmą etatu. Zarabiałem kilkanaście złotych miesięcznie, bo resztę zabierał komornik – twierdzi Maciej Majchrzyk.

W celi z mordercami

30-latek opowiada, że dwukrotnie siedział w celi z ludźmi skazanymi za zabójstwo. Jeden z nich, Karol B., należał do gangu łowców skór. To określenie używane w mediach na proceder zabijania pacjentów przez pracowników łódzkiego pogotowia ratunkowego i sprzedaży informacji o zgonach firmom pogrzebowym. Pan Maciej uważa, że w Strzelinie nie istnieje resocjalizacja tylko demoralizacja. Niepokorni więźniowie trafiają do celi tortur, która znajduje się w bloku P1 (dla szczególnie niebezpiecznych).

– Przypinają skazanego twarzą do posadzki, zakładają kask i puszczają głośno muzykę. Wyznał mi to jeden z oddziałowych – twierdzi mężczyzna.

Były pensjonariusz skarży się na fatalną kuchnię. Mówi, że więźniowie jedzą przeterminowany chleb, a jeden serek o wadze 100 gram przypada na czterech osadzonych. Podczas widzeń rodziny skazanych nie mają dostępu do ciepłych napojów, np. kawy, herbaty, a pomieszczenia, w których się spotykają, są nieogrzewane. Maciej Majchrzyk opisał sytuację w strzelińskim zakładzie, a pismo wysłał do Biura Rzecznika Praw Obywatelskich i Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Jak na zarzuty odpowiada Zakład Karny w Strzelinie? Wysłaliśmy mejla z pytaniami do pani rzecznik, Magdaleny Siedlarz.

– Osadzeni mają dostęp do korzystania z energii elektrycznej, w tym oświetlenia zgodnie z określonymi przepisami. Godziny wyłączeń według przyjętego dla jednostki harmonogramu następują jedynie od godziny 24 do godziny 3 w nocy. Za zgodą dyrektora jednostki osadzony może posiadać w celi dodatkowo sprzęt elektroniczny lub elektryczny, za użytkowanie których ponosi opłatę zryczałtowaną w wysokości 15 zł miesięcznie – informuje rzeczniczka.

Kierownictwo placówki zaprzecza, aby cele były przepełnione.

– Zachowujemy określone przepisami prawa normy w tym zakresie. Cele mieszkalne nie były i nie są przeludnione. Zachowane są również normy powierzchni mieszkalnej przypadającej na osadzonego – 3 metry kwadratowe na osobę. Nieprawdą jest, że „jest więcej skazanych w celach, niż być powinno” – odpowiada Magdalena Siedlarz.

Cały artykuł zamieściliśmy w 45 (1233) wydaniu papierowym Słowa Regionu.