Papież Franciszek zmarł w wieku 88 lat. Jorge Mario Bergoglio kierował Kościołem katolickim od 13 marca 2013 roku. Pod koniec swojego pontyfikatu zmagał się z licznymi problemami zdrowotnymi, które nasiliły się na początku lutego 2025 roku. Jak poinformował Vatican News, Ojciec Święty odszedł w Poniedziałek Wielkanocny, 21 kwietnia 2025 roku, w swojej rezydencji – Domu Świętej Marty w Watykanie. Według komunikatu przekazanego przez kardynała Farrella, papież zmarł o godzinie 7:35.

Franciszek do ostatnich dni był blisko ludzi. W Wielki Czwartek odwiedził więzienie, w Wielką Sobotę uczestniczył w liturgii, a w Niedzielę Wielkanocną pojawił się publicznie.

Jego stan zdrowia pogorszył się w lutym 2025 roku, kiedy trafił do rzymskiej kliniki Gemelli z ciężkim zapaleniem oskrzeli. Kilka dni później zdiagnozowano u niego obustronne zapalenie płuc. To nie była jego pierwsza hospitalizacja – wcześniej, w marcu 2023 roku, również przebywał w Gemelli z powodu infekcji dróg oddechowych. W 2021 roku przeszedł tam operację jelita.

Franciszek objął urząd papieża w wieku 76 lat. Mówiło się wówczas, że 76-letni argentyński jezuita miał być kompromisowym wyborem i ze względu na swój wiek, papieżem "przejściowym". Przyjął imię św. Franciszka z Asyżu – patrona ubogich i potrzebujących.

Młodość i wykształcenie

Jorge Mario Bergoglio urodził się 17 grudnia 1936 we Flores, ubogiej dzielnicy Buenos Aires. Był najstarszym z pięciorga dzieci księgowego Mario José Bergoglio (1908–1959) i Reginy María Sívori (1911–1981). Mario Bergoglio był włoskim imigrantem urodzonym w Portacomaro. Regina Sívori była gospodynią domową urodzoną w Buenos Aires w rodzinie pochodzenia północnowłoskiego (piemoncko-genueńskiego). Rodzina Mario José opuściła Włochy w 1929 roku, aby uciec przed faszystowskimi rządami Benito Mussoliniego[46]. Według Maríi Eleny Bergoglio, jedynej żyjącej siostry Jorge (ur. 7 lutego 1948), nie wyemigrowali ze względów ekonomicznych. Jego rodzeństwem byli Alberto Horacio (17 lipca 1942 – 15 czerwca 2010), Oscar Adrián (30 stycznia 1938 - 25 października 1997) i Marta Regina (24 sierpnia 1940 – 11 lipca 2007). Jego siostrzenica, Cristina Bergoglio, jest malarką mieszkającą w Madrycie.

W wieku 6 lat uczęszczał do Wilfrid Barón de los Santos Ángeles, szkoły salezjanów, w Ramos Mejía. Uczęszczał do technikum Escuela Técnica Industrial Hipólito Yrigoyen, nazwanego na cześć byłego prezydenta Argentyny. Szkołę ukończył z dyplomem technika chemika. Cierpiał na zagrażające życiu zapalenie płuc i trzy cysty. Niedługo potem wycięto mu fragment prawego płuca.

W wieku 21 lat rozpoczął studia w seminarium, w Villa Devoto koło Buenos Aires. 11 marca 1958 wstąpił do zakonu jezuitów i kontynuował naukę w domach zakonnych; w nowicjacie w Chile zgłębiał nauki humanistyczne, w Colegio Máximo San José w San Miguel koło Buenos Aires obronił licencjat z filozofii, w Colegio de la Inmaculada Concepción w Santa Fe studiował literaturę i psychologię.

W latach 1964–1965 był nauczycielem literatury i psychologii w Colegio de la Inmaculada Concepción w Santa Fe, zaś w 1966 r. w Colegio del Salvador w Buenos Aires. W latach 1967–1970 studiował teologię na wydziale teologicznym Colegio Máximo San José w San Miguel.

Prezbiter

13 grudnia 1969 roku z rąk arcybiskupa Ramóna José Castellano, emerytowanego metropolity Córdoby, przyjął święcenia kapłańskie, a wieczystą profesję złożył 22 kwietnia 1973.

Po złożeniu ślubów wieczystych w latach 1971–1973 był mistrzem nowicjatu w seminarium w Villa Barilari i, równocześnie, profesorem Wydziału Teologii w Colegio Máximo San José w San Miguel, a od 1972 r. przez rok członkiem konsulty (rady) prowincji jezuickiej San Miguel, wreszcie prowincjałem jezuitów w Argentynie (1973–1979)[38]. W 1973 roku zaczęto określać go „głową argentyńskiego kościoła”. Po zakończeniu sprawowania tego urzędu, w 1979 r., przebywał w Niemczech, a następnie[kiedy?] w Instituto Secundario „El Salvador” w Córdobie. W tym samym roku (1979) został ponownie rektorem Colegio Máximo de San José w San Miguel (pozostał nim do 1986 r.). We Frankfurcie nad Menem kontynuował naukę na wydziale teologicznym St. Georgen. W latach 1986–1988 był członkiem komitetu redakcyjnego „Boletín de espiritualidad”, a następnie w latach 1990–1991 spowiednikiem w Residencia Mayor w Córdobie.

Biskup

20 maja 1992 został prekonizowany przez papieża Jana Pawła II biskupem pomocniczym Buenos Aires i biskupem tytularnym Auca. Sakry biskupiej udzielił mu 27 czerwca 1992 arcybiskup Buenos Aires, kardynał Antonio Quarracino, któremu asystowali nuncjusz apostolski w Argentynie, arcybiskup Ubaldo Calabresi, i Emilio Ogñénovich, biskup diecezjalny Mercedes-Luján. 3 czerwca 1997 został przeniesiony na arcybiskupa koadiutora tej archidiecezji, obejmując rządy 28 lutego 1998, po śmierci kardynała Quarracino. 30 listopada 1998 został jednocześnie ordynariuszem dla wiernych rytów orientalnych, mieszkających w Argentynie, nieposiadających własnego ordynariusza. Pełnił funkcje Wielkiego Kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Argentyny oraz wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Argentyny. W grudniu 2011 r. w związku z ukończeniem 75 lat złożył rezygnację z obowiązków arcybiskupa metropolity Buenos Aires, jednakże papież Benedykt XVI zlecił mu dalsze sprawowanie urzędu i pełnił aż do wyboru na papieża w 2013 r.

Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, w tym w sesji specjalnej poświęconej Kościołowi w Ameryce w listopadzie i grudniu 1997 r.

Kardynał

Jorge Bergoglio jako kardynał w 2008 Kardynał Jorge Bergoglio i prezydent Argentyny Cristina Fernández de Kirchner w 2010

W lutym 2001 r. Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera San Roberto Bellarmino. Podczas konklawe w kwietniu 2005 r. kardynał Bergoglio był wymieniany w gronie papabile, potencjalnych faworytów do następstwa po zmarłym Janie Pawle II. Mógł być też wspierany przez Carlo Marię Martiniego. Z informacji, jakie udało się zebrać włoskiemu watykaniście Lucio Brunelliemu, Bergoglio w trakcie konklawe 2005 był najpoważniejszym kontrkandydatem dla Ratzingera.

Jako kardynał był członkiem kilku dykasterii Kurii Rzymskiej:

• Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów,
• Kongregacja ds. Duchowieństwa,
• Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego,
• Papieska Rada ds. Rodziny,
• Papieska Komisja ds. Ameryki Łacińskiej.

W latach 2005–2011 (dwie 3-letnie kadencje) był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Argentyny.

Prowadził skromny tryb życia: latami sam sobie gotował, a po mieście poruszał się, korzystając z transportu publicznego. W 2001 r. zrobiło się o nim głośno na świecie po tym, jak odwiedzając hospicjum umył i ucałował stopy 12 osobom chorym na AIDS. Jest kibicem i honorowym członkiem argentyńskiego klubu piłkarskiego CA San Lorenzo de Almagro (założonego w 1908 r. przez salezjanina, księdza Lorenzo Massę SDB i nazwanego na cześć świętego Wawrzyńca).

Wybór na Papieża

13 marca 2013 podczas drugiego dnia konklawe, zwołanego po rezygnacji papieża Benedykta XVI, w piątym głosowaniu został wybrany biskupem Rzymu – 266. papieżem. Tradycyjny biały dym, obwieszczający światu wybór nowej głowy Kościoła, pojawił się o godz. 19:06 czasu rzymskiego.

Franciszek na początku inauguracyjnego wystąpienia odmówił Modlitwę Pańską za swojego poprzednika, Benedykta XVI, z którym 23 marca spotkał się w Castel Gandolfo. Następnie poprosił wiernych o odmówienie modlitwy za swój pontyfikat, po czym udzielił pierwszego błogosławieństwa Urbi et Orbi. Wezwał też do modlitwy o ogólnoświatowe braterstwo.

Wybór imienia podyktowany został chęcią zajęcia się problemami biednych i nędzarzy, na wzór św. Franciszka z Asyżu, jak to zostało zakomunikowane przez elekta kardynałom tuż po wyborze.